Prolog

- Harry... - rozległ się delikatny głos Amelie. Tak bardzo nie chcę otwierać oczu i mierzyć się z kolejnym upalnym dniem.

Promienie słoneczne już rażą moje zaspane oczy, więc ponownie je zamykam.

- Radzę ci wstać kochanie. - delikatny, kojący głos został zabarwiony nutką rozbawienia.

Poczułem jej opuszki palców gładzące mój policzek.

- Litości... chcę zostać w tym łóżku z tobą przez resztę dnia. - marudzę i słyszę jej chichot.

- Sue nie wróciła do domu po wczorajszej imprezie. Poszła z tym blondynem którego przytrzasnąłeś drzwiami. Nadal jej nie ma. - nadal miała cichy, spokojny ton głosu, a we mnie właśnie wybuchł wulkan.

Poderwałem się z łóżka i jak oparzony pobiegłem do pokoju córki. 

Nie będę dziadkiem, za żadne skarby.  Żaden pryszczaty pedałek z aparatem nie położy na niej łap.

Gdy wpadłem do środka prawie razem z drzwiami, ujrzałem ją spokojnie leżącą na łóżku. Podniosła wzrok znad telefonu i uniosła brew, tak jak robi to Amelie.

Usłyszałem śmiech mojej żony.

Znowu dałem się wrobić. Powstrzymując śmiech i udając groźnego wycofałem się z pokoju.

- Tata! - rozległ się wrzask mojego syna który wybiegł ze swojej jaskini.

- Czego?

- Zawieziesz mnie do Ryan'a? Proszę!

- Masz nogi. - prychnąłem. - Szykuj śniadanie, to się jeszcze zastanowię.

Klepnąłem go w plecy i pognał po schodach na dół, robiąc przy tym niesamowity hałas.

Spojrzałem w drugą stronę do pokoju mojej młodszej córki. Sue i Charlie dawali mi totalny wycisk, ale Bella była przy nich aniołkiem, więc z nadzieją przekroczyłem próg. Córka siedziała przy uporządkowanym biurku i zawzięcie coś rysowała.

Zawsze dziwiło mnie to, że tak jak dziś - o 9 rano ten dom żył już całkowicie. No, może z wyjątkiem mnie.

- Co robisz? - spytałem głaszcząc jej puszyste włoski.

- Rysuję bociana z dzidzią. - odparła poważnie.

O nie, znowu.

Zarządziłem szybki, dyskretny odwrót, i na palcach opuściłem pokój. Teraz tylko do końca korytarza i w lewo. Udało się.

Zamknąłem za sobą drzwi sypialni, i gdy w końcu poczułem znajomy zapach Ami i kwiatów, których wszędzie nastawiała, uspokoiłem się.

- I jak poranny obchód? - uśmiechnęła się zwycięsko. Latka lecą, a ona nadal jest taka sama.

- Gdybym cię tak cholernie nie kochał, nie żyłabyś już za ten żart z Sue. I następnym razem ty będziesz tłumaczyć Belli dlaczego nie dostanie braciszka.

Opadłem obok niej na łóżko.

Witaj, kolejny, szalony dniu w domu Styles'ów.

______________________________________________